Carolien Zeetsen

Met wie begin je je dankwoord… ik roep altijd dat ik in de eerste plaats moeder en vrouw ben, daarna komt de rest. Koos, ik wil daarom beginnen met jou te eren, eren dat je het al die jaren met mij en mijn last–minute–stress hebt volgehouden. Eren dat je nog steeds van me houd zoals ik ben, met al mijn chaos en eigenaardigheden. Eren dat jij, terwijl ik dus riep dat jullie vooraan stonden, maar vervolgens vele uren vrije tijd besteedde met mijn laptop op schoot, jij grotendeels het huishouden runde, mij in bedwang hield als ik weer hormonale nukken had, en (ondanks een ruzietje of twee) altijd achter me bleef staan. En ik wil jou bedanken, bedanken voor wat we samen bereikt hebben, samen met Jeste en ons ‘boontje’ (wat ben ik blij dat ook hij/zij op komst is!!) zijn jullie mijn leven, mijn steun, mijn alles. Zonder jullie had ik dit nooit af kunnen ronden. Zoals beloofd heb ik vanaf nu weer (alle?) tijd voor jullie. Ik hou van jullie!