Els van de Vijver

137 vijfjarige jou met gemak spijkers zag slaan in ons houten bankje in de boomhut: Je liet me zien dat er niet zoiets bestaat als een meisjesklus of een jongensklus. Lieve Pieter-Jan, Maarten, Ruben en Annelien, het boekje is nu eindelijk af. Jullie lach, jullie knuffels, grappen en apestreken plaatsen alles weer in perspectief. Ik ben heel trots en dankbaar jullie mama te mogen zijn. Allerliefste Roel, dank je wel dat je er altijd voor mij bent. Dat je mijn donderwolken erbij neemt, dat je er steeds in slaagt om de zon er weer door te laten breken. Dat wanneer het chaos is in mijn hoofd, jij ondertussen ons gezin en huishouden strak in de pas houdt. Het is ook door jou dat ik hier nu sta. Dat we nog vele jaren leven en liefde mogen delen. Dankwoord 137