Martijn van Teffelen

Dankwoord 195 A DANKWOORD Sociologen Latour & Woolgar concludeerden in 1979 dat wetenschappelijke feiten niet ‘hard’, maar eerder het resultaat zijn van de sociale interactie tussen wetenschappers. Wetenschap is niet mogelijk zonder intermenselijke relaties. Zo ook heeft dit proefschrift niet tot stand kunnen komen zonder de bijdrage van velen: wetenschap verbindt! In tijden van een wereldwijde COVID-19 pandemie is dit voelbaarder dan ooit. Een aantal mensen in het bijzonder verdienen dan ook een woord van dank. Allereerst is wetenschap is niet mogelijk zonder proefpersonen en patiënten , die hun ‘nek uitsteken’ en het wagen deel te nemen aan wetenschappelijke studies, zoals die in dit proefschrift. Zeker voor patiënten is dit absoluut geen sinecure. Jill, Frenk en Marisol: Woedegroep ; Trident ensemble; Nathan-DeWall-Fanclub; mijn promotieteam. Wij vonden elkaar in dit promotietraject in onze gezamenlijke bruggenbouwers mentaliteit: een passie voor het overbruggen van de kloof tussen wetenschap en klinische praktijk. Jullie diversiteit aan kennis binnen persoonlijkheids-, stemmings- en angststoornissen gaven de transdiagnostische aard van dit proefschrift echt body. Ik ga onze etentjes missen. Jill , wij leerden elkaar 10 jaar geleden kennen na een college dat je gaf over persoonlijkheidsstoornissen. Wat ben ik blij dat jij sinds die tijd mijn mentor bent! Je bent kritisch, niet alleen op anderen, maar ook op jezelf. Dát maakt je echt goed in wat je doet. Ik heb enorm veel bewondering voor de scherpte waarmee jij in je vak staat. Je weet als geen ander het overzicht te houden en structuur te scheppen in chaos. De drive waarmee je dat doet is aanstekelijk! Wat veel mensen niet weten is dat je overigens ook een indrukwekkende performance weet neer te zetten samen met Nicole: ‘Gemist’ van De Jeugd van Tegenwoordig, zoals tijdens het schrijfweekend in Holset. Dit én het agressie congres in Parijs (inclusief oesters eten in het Quatier Latin) zijn voor mij absoluut twee hoogtepunten in de afgelopen 10 jaar! Frenk , wat ben ik blij dat jij ben aangesloten bij mijn promotieteam. Je aarzelde eerst wat, want “wat wist jij nou van hostiliteit?”. Maar, je indrukwekkende ervaring als psychiater, én in het uitvoeren van klinisch wetenschappelijk onderzoek bleken van onschatbare waarde. Ik heb enorme bewondering voor je vermogen uit te zoomen, de zin van de onzin te scheiden en pragmatische beslissingen te nemen, om over je gitaarcollectie nog maar te zwijgen. Mijn eerste kennismaking met jou was tijdens een van je colleges over stemmingsstoornissen in de research master: languit-liggend op een tafel, aan het eind van de dag in één van de collegezalen op het Debyeplein: “…en wat doen mannen als