472 4B Het hulpverleningstraject met Emma heeft ruim vier maanden geduurd. In relatie tot Emma was plezier ontstaan, het hyperventileren en handen bijten waren verdwenen en de hoge spierspanning ook. Hij nam zelf het initiatief tot contact en genoot zichtbaar van hun samenzijn. Navraag leerde dat geruime tijd na het afronden van het hulpverleningstraject de bewegingsruimte van Rens vergroot bleef en zijn leven een aangenamere wending had gekregen. Hij zocht uit eigen beweging contact met begeleiders of groepsgenoten op een rustige manier of verliet de ruimte om bij het bankje waar hij met Emma regelmatig zat rust te vinden. Het ontbreken van wederkerigheid en plezierige momenten van gezamenlijkheid met anderen waren volgens onze visie debet aan de ontstane gedragsproblemen. Rens had geen mogelijkheden om nabijheid en verbinding te ervaren die zowel prettig waren voor hem als voor de groepsleiding of groepsgenoten. Dankzij communicatietraining had Rens wel enkele functionele gebaren geleerd om zijn behoeften duidelijk te maken, maar dit is nog niet hetzelfde als het ervaren van gezamenlijk plezier en hoe je daarin wederkerig kan zijn. Het traject van Emma en Rens is een ontroerend voorbeeld van hoe het leven van iemand menswaardiger kan worden door te kijken naar het onderliggende interactiepatroon en te werken aan wederkerigheid. Floyd-Anouska/Raisa Een lange lijst aan DSM-diagnoses maakte duidelijk dat de gedragsproblemen van Floyd ernstig waren. Zo was er sprake van een licht verstandelijke beperking, ODD, ADHD en een reactieve hechtingsstoornis van het geremde type. Dit uitte zich in agressief en uitdagend gedrag, niet luisteren naar anderen, geen antwoord geven, door anderen heen praten, moeite met samenspelen. Dit alles ontaardde regelmatig in conflictsituaties, aangezien Floyd zijn eigen zin doordreef ten koste van de ander. Na afloop van het hulpverleningstraject met Anouska bleek dat er zeker momenten van gezamenlijkheid waren ontstaan. Het ongewenste fysieke contact tussen Floyd en Anouska was echter nog niet verdwenen. Er was een begin gemaakt met de ontwikkeling van Floyd in zichzelf en de ander waarnemen. Besloten werd om het hulpverleningstraject te verlengen met een andere hulpgever, namelijk Raisa. Dit traject is voortijdig beëindigd, aangezien er geen verandering ontstond in het bewegingspatroon met Raisa, terwijl op momenten er boze en fysieke reacties van Floyd naar Raisa zichtbaar werden. De basis van de hulpverlening is altijd prettig contact. Uit de reacties van Floyd bleek dit onder druk te staan. Ook hier is de insteek van de hulpverlening geweest het op gang brengen van wederkerigheid. De gedragingen van Floyd in het contact met anderen waren vooral onderscheidend van aard en momenten van gezamenlijkheid waren schaars. De initiatieven van Floyd in contact maken waren agressief en zeker ongewenst voor de ander. Het doel werd om Floyd momenten van prettig contact te laten ervaren en
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw