535 VERWANTE METHODEN Lijst van verwante methoden Deze bijlage geeft een beknopte beschrijving van negen behandelmethoden die verwantschap vertonen met Beweging-als-houvast. Elke methode wordt besproken aan de hand van de volgende zes criteria: het doel van de benadering, de doelgroep waarop deze betrekking heeft, eventuele contra-indicaties, de uitgangspunten waarop de methode is gebaseerd, de gehanteerde werkwijze en de theoretische onderbouwing. Aangezien Beweging-als-houvast het referentiepunt is, wordt deze als eerste langs de lat van de genoemde criteria gelegd. Beweging-als-houvast Het doel van deze benadering is het verbeteren van de sociale interacties, zodat de mogelijkheden van een hulpvrager vergroot worden, met het uiteindelijke streven dat de hulpvrager beter in de maatschappij kan functioneren. De doelgroep betreft alle mensen met een hulpvraag op het gebied van de menselijke interacties en relaties. Hoewel er geen contra-indicaties zijn voor deelname aan deze methode kunnen er wel belemmerende omstandigheden zijn. De ontwikkeling van de hulpvrager die in een residentiële omgeving verblijft waar deze aanpak niet wordt ondersteund in de dagelijkse begeleiding kan gehinderd of zelfs negatief beïnvloed worden. Hulpvragers gaan door deze benadering nieuw gedrag vertonen dat niet altijd strookt met gedrag dat gevraagd wordt in de reguliere setting. Bijvoorbeeld, een nogal gehoorzame hulpvrager die tijdens de individuele aanpak meer eigenheid heeft ontwikkeld, kan op de groep ander gedrag laten zien. Een voorbeeld hiervan is een hulpvrager die aangeeft geen zin te hebben in een taakje als tafeldekken. Het nieuwe gedrag kan gezien worden als het ontwikkelen van eigenheid. Maar als dit gedrag gezien wordt als ongewenst en ongehoorzaam en dus niet als een stap in de ontwikkeling, dan kan dat verwarrend zijn voor zowel de hulpvrager als de dagelijkse hulpgevers. Het belangrijkste uitgangspunt van deze benadering is dat een gebrek of te veel aan gezamenlijkheid in de beweging de ontwikkeling van wederkerigheid tussen mensen bemoeilijkt. Wederkerigheid is een juiste balans tussen gezamenlijkheid en onderscheid. Hieraan ligt de assumptie ten grondslag dat alle mensen streven naar een zekere mate van gezamenlijkheid die ervaren wordt door interactionele synchronisatie en die zichtbaar wordt in bewegingssynchronie. Zo kunnen mensen die in interactie zijn met elkaar een vergelijkbare snelheid of dezelfde richting in de beweging vertonen. Een tijdelijke vorm van gezamenlijkheid kan als plezierig ervaren worden; voortdurende gezamenlijkheid is daarentegen niet plezierig en belemmert bovendien de persoonlijke ontwikkeling. Om nieuwe dingen te kunnen leren, dat wil zeggen je te ontwikkelen, moet je de ander kunnen waarnemen en dat gebeurt met name wanneer er onderscheid in de beweging is tussen mensen die met elkaar interacteren. Als interacties moeizaam zijn, is dat zichtbaar in de bewegingen van het lichaam ten opzichte van een ander persoon of de dingen om de hulpvrager heen. 5B
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw