Dolph Houben

186 CHAPTER 10 Het overkoepelende doel van dit proefschrift was ommicrochirurgisch gevasculariseerde allogene bot en gewrichtstransplantaties uit te voeren in een preklinisch diermodel met slechts kortdurende immunosuppressiva en behoud van weefsel vitaliteit door chirurgisch geïnduceerde autologe neo-angiogenese. In dit hoofdstuk wordt een samenvatting gegeven van alle hoofdstukken, en de daarbij behorende conclusies besproken. Deel I: In het eerste deel van dit proefschrift worden twee studies gepresenteerd over het klinische gebruik van autoloog gevasculariseerd bot voor de reconstructie van segmentale botdefecten in de onderste extremiteit. Hierbij werd de focus gelegd op het gebruik van gevasculariseerd autoloog bot (VGB) alleen of in combinatie met een niet-gevasculariseerd stuk corticaal donor bot (CBA). Het uiteindelijke doel bij reconstructie van het onderbeen is behoud van vorm en functie terwijl het risico op complicaties en re-operaties zo klein mogelijk wordt gehouden. Als hypothese stelde wij dat segmenteel bot verlies het beste reconstrueert kunnen worden met gevasculariseerd bot (VGB), of in combinatie met een niet-gevasculariseerd stuk donor bot (CBA). In Hoofdstuk 2, beschrijven wij een review over de uitkomsten van het gebruik van VBGs voor de reconstructie van grote segmentale bot defecten in de onderste extremiteit. Hiervoor zijn voornamelijk artikelen gebruikt die binnen de Mayo Clinic zijn gepubliceerd. Grote segmentale defecten van bot kunnen ontstaan als gevolg van trauma, resectie van bot tumoren, bot metastasen, infectie, gefaalde eerdere reconstructie pogingen, en congenitale pseudartrose. Gevasculariseerd bot wordt sinds halverwege de 19e eeuw gebruikt, echter bestaat het verlangen naar gebruik van gevasculariseerd bot boven dat van niet-gevasculariseerd bot sinds het begin van de 19e eeuw [1-3]. Door de snelle ontwikkeling van de operatiemicroscoop en microchirurgisch instrumentatrium is verplaatsing van gevasculariseerd weefsel mogelijk geworden over het gehele lichaam. Op deze manier is het mogelijk om bijvoorbeeld de fibula (een van de twee onderbeen botten) aan te sluiten op een plek elders in het lichaam. Deze techniek is ook bekend als de vrije fibula lap en is een vorm van gevasculariseerd autoloog bot (VBG). Deze methode is een van de meest belangrijke reconstructie methode voor de behandeling van grote segmentale bot defecten. De eerste succesvolle vrije fibula flap in de Mayo Clinic was in 1979 door Dr. M.B. Wood. De structuur en vorm van de fibula maken dit bot geschrikt voor de reconstructie van bot defecten. Er kan namelijk een recht stuk bot worden geoogst van ongeveer 25-30 cm, en stabiliteit worden verkregen door interne fixatie aan het bot waar het defect zich bevindt. De osteocyten (bot cellen) in gevasculariseerd bot blijven vitaal nadat het bot verplaatst door microchirurgisch herstel van de bloedvaten [4, 5]. De vitaliteit van VBG resulteert in snellere genezing, minder stressfracturen, snellere remodelering en hypertrofie, en minder bot resorptie vergeleken met CBAs [6-8]. In 67- 84% van de gevallen waar VBGs zijn gebruikt vindt primaire bot genezing plaats. Secundaire bot genezing vindt plaats na re-interventie in 81-92% van gevallen [9-11]. Complicaties geassocieerd na VBG voor de reconstructie van een groot bot defect in de onderste extremiteit is sterk afhankelijk van de locatie en onderliggende pathologie van het defect. Risicofactoren die geassocieerd zijn met slechtere uitkomsten zijn het gebruik van postoperatieve chemotherapie, roken, en patiënten die een defect hadden door een infectie [9, 11].