Elien Neimeijer

165 Het is zover, het einde van mijn promotietraject is nu echt in zicht. Bij de totstandkoming van dit proefschrift waren veel mensen betrokken, tijd om iedereen te bedanken. Zonder de stut en steun van een aantal personen was het me niet gelukt om mijn baan in Boschoord, de GZ opleiding en het promotieonderzoek te combineren. ‘Oproep, uitnodiging. Iets dat inspireert omdat het moeilijk is’. Deze tweeledige definitie van het woord uitdaging beschrijft in één zin mijn drijfveer voor dit promotietraject. Met deze zinnen begon mijn motivatiebrief voor het promotietraject vijf jaar geleden. Peer van der Helm beschreef, alweer 10 jaar geleden, in zijn proefschrift de moeilijke taak, ‘misschien wel het moeilijkste werk ter wereld’, van sociotherapeuten op de leef- groep om een pedagogisch klimaat neer te zetten. Bij aanvang van dit traject vroeg ik me af of dit niet des temeer geldt wanneer je werkt op het grensvlak van de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking, psychiatrie en justitie met een zogeheten ‘last resort’ doelgroep? Het werken met deze doelgroep en met bevlogen professionals die hen 24 uur per dag specialistische zorg bieden, inspireert mij nog elke dag. En juist om- dat het vaak moeilijk is. In de eerste plaats wil ik dus de cliënten en de sociotherapeuten van Trajectum bedanken. Door jullie ben ik dit traject begonnen, hoewel het niet mijn ambitie was om mij verder te ontwikkelen in de ‘wereld van de wetenschap’. Ondanks dat jullie er zelf niet altijd direct profijt van hebben gehad om deel te nemen, hebben jullie de moeite genomen om jullie waardevolle inzichten en ervaringen te delen. Veel dank ook aan de onderzoekscoördinatoren - Isabel Marrozos, Jessie Veenhoven, Ellis Steffens, Robert van Heerde en Jolanda Beekman - die alle inzichten en ervaringen hebben weten te vangen in vragenlijsten en terugkoppelden aan teams en cliënten. Christien Rippen en Sanja Bouman, bedankt voor jullie facilitering vanuit het kenniscentrum van Trajectum. Anna Dekker, bedankt voor de samenwerking tijdens het opzetten van het onderzoek vanuit de Hogeschool Leiden. In het bijzonder wil ik mijn promotieteam bedanken: Robert Didden en Peer van der Helm. Robert, ik heb veel van je mogen leren. Met name om wetenschappelijk te denken en te schrijven. Iets waar ik op veel meer terreinen dan alleen onderzoek profijt van heb. Het is me nooit helemaal gelukt om mijn ‘klinische bril’ af te zetten, gelukkig hoefde dat ook niet bij dit praktijkgerichte onderzoek. “Wat wil je nou eigenlijk zeggen Elien? Kom tot de kern!” Jij dwong me tijdens het schrijven om het aantal woorden drastisch terug te