Elien Neimeijer

166 snoeien en mijn boodschap aan te scherpen. De slogan ‘voor 22.00 uur besteld, morgen in huis’ moet bijna wel van jouw hand zijn. Wanneer ik ’s avonds laat een stuk tekst naar je toe stuurde, had ik het vaak de volgende ochtend met feedback weer terug. Vaak heb ik me hierover verwonderd, temeer omdat jouw snelheid nooit ten koste ging van een kritische en nauwkeurige blik op mijn stukken. Dat heb ik geen moment als vanzelf- sprekend beschouwd. Daarnaast wil ik je bedanken voor je vertrouwen in mij. Je stond niet te juichen toen ik de afslag ‘GZ-opleiding’ nam maar bent er altijd in blijven ge- loven, ook als ik dat zelf soms even niet meer deed. Je hebt mij op moeilijke moment met bemoedigende woorden door het traject heen weten te loodsen. Hier ben ik je enorm dankbaar voor. Peer, dankzij jou is mijn interesse in het leefklimaat aanvankelijk gewekt. Tijdens de colleges bij Forenische Orthopedagogiek vertelde je vol overgave over het leefklimaat in de residentiële zorg en bracht je het ‘leefklimaat-virus’ over. Jij gaf mij, als voorma- lig scriptiebegeleider, het zetje om te solliciteren voor dit onderzoeksproject. Na de afgelopen jaren met klinische en onderzoekservaring ben ik alleen maar meer door­ drongen van het belang van de aandacht voor dit onderwerp. Ook veel dank aan de leden van de manuscriptcommissie en Marije Keulen – de Vos; ik ben vereerd dat jullie de tijd hebben willen nemen in jullie drukke agenda’s dit proefschrift te lezen en straks de oppositie te voeren. Nienke Peters-Scheffer, hoewel je niet officieel mijn copromotor was, heb je een hele belangrijke rol voor mij vervuld als sparringpartner en supervisor. Met een ongelofeli- jke dosis energie, optimisme, nuchterheid en een aanstekelijke lach heb je Judith en mij warm weten te maken voor kwalitatief onderzoek. De dagen in Nijmegen op jouw - al- tijd opgeruimde - kantoor waren een feestje. Met een heuse onderzoeksweek (ook wel feestweek) als hoogtepunt. Middels het motto van Pippi Langkous ‘ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’ heb je me geleerd dat ‘gewoon doen’ een uitstek- ende aanpak is! Ook ben ik veel dank verschuldigd aan Jesse Roest en Monique Delforterie. Jesse, tijdens de promotie van Marjorie werd je ‘de Jessias’ genoemd. Hoewel jij zelf nooit te koop zult lopen met jouw enorme schat aan kennis en expertise op het gebied van dit thema, statistiek en methodologie denk ik dat je over een uitzonderlijke gave beschikt. Jij hebt