Elien Neimeijer

168 het onderzoek. Ik zal onze tripjes naar Nijmegen gaan missen! Jolinde, ook jij staat als vriendin en roomy letterlijk en figuurlijk heel dichtbij en altijd voor mij klaar. Jij weet dingen over mij voordat ik ze zelf weet. Niets is te gek. Jullie zijn me ontzettend dierbaar. Tot slot wil ik graag mijn lieve vrienden en (schoon)familie bedanken die de afgelopen jaren belangstelling hebben getoond in mijn onderzoek, attente berichtjes stuurden en altijd het volste vertrouwen in mij hebben uitgestraald. Buiten het werk en opleiding boden jullie mij veel ontspanning, gezelligheid en afleiding. Zelfs in Corona-tijden. In het bijzonder mijn vriendin van het allereerste uur, Margriet. Wat een geluk dat ik je al ken vanaf het klimrek! Ook tref ik het met mijn ‘bonusfamiljen’ Johan, Dorien, Jeroen, Jorrit, Ellen en Greetje. Silke en Sieger, hoe graag we elkaar ook belachelijk maken, stiekem zijn we ook wel gek op elkaar. Sieger, die maar niet begrijpt waarom ik altijd maar door blijf studeren maar altijd geïnteresseerd blijft. Silke, die mij door en door kent, mij begrijpt als geen ander en haar vrije uurtjes opofferde om te helpen met het transcriberen van interviews. Papa en mama, bedankt voor jullie nuchtere benadering in vele facetten van het leven. Jullie ‘niet klagen maar dragen’ mentaliteit heeft me gevormd. Het doorzetten en relativeren is ontzettend van pas gekomen tijdens dit intensieve traject. Tijdens de laatste loodjes was het ontzettend fijn om bij jullie thuis te kunnen ontsnappen aan de verbouwing. Tot jullie grote geruststelling kan er weer wat hooi van de vork af. And last but definitely not least… wat een bofkont ben ik met jullie lieve Onno en Mare. Onno, ik kan niet in woorden uitdrukken wat een geluk ik met jou heb als steunpilaar! Mare, jouw komst dwong me om het proefschrift af te schrijven. Een betere stok achter de deur was er niet. Hoewel dit een close finish was met nog 2,5 week op de teller, is het gelukt. Door jou leer ik nu volop te genieten van de allerkleinste dingen.