Rick Schreurs

166 Appendices Uiteraard wil ik alle leden van de staf cardiothoracale chirurgie van het MUMC+ bedanken voor het in mij gestelde vertrouwen. Het is een genot om onder jullie supervisie te mogen groeien tot volwaardig hartchirurg en ik ben ervan overtuigd dat ik in de toekomst nog regelmatig terug zal denken aan jullie wijze lessen. Een speciaal woord van dank dien ik te richten aan mijn opleider Suzanne Kats; het is ontzettend fijn om een opleider te hebben die niet alleen naar de professionele maar juist ook naar de privé kant van de AIOS kijkt! Ook dank aan Meindert Sosef en Erik de Loos, opleiders algemene heelkunde in het Zuyderland MC, voor de fijne en leerzame tijd aldaar. In mijn jaren bij de CTC heb ik veel arts-assistenten zien komen en gaan. Iedereen bedankt voor de prettige en gezellige samenwerking. Speciale dank aan Lars, Sam, Pieter en Martijn voor alle memorabele momenten die we vooral ook buiten de kliniek beleefd hebben. Mooi om te zien dat iedereen goed op zijn plek is gekomen. Alle PA’ers en verpleegkundige specialisten, met name Sandra, Palmyre en Martijne, bedankt voor het vormen van de ruggengraat van de CTC. Laat ik tenslotte de dames van het planbureau en het secretariaat niet vergeten te bedanken voor de smalltalk en al het essentiële werk dat jullie achter de schermen verrichten. Hartchirurgie is een teamsport en zou dan ook niet mogelijk zijn zonder de inzet van alle cardiologen, cardio-anesthesisten en intensivisten. Iedereen bedankt voor de bijdrage en de prettige samenwerking. Daarnaast moeten alle andere collega’s op de OK en de verpleegafdelingen niet vergeten worden. Mede dankzij jullie inzet maar ook flauwekul en gezelligheid, kom ik iedere dag weer met plezier naar mijn werk. Ik vind mijn werk ontzettend tof, maar ik leef niet om te werken. Er zijn een hoop mensen buiten mijn werk die een plaats verdienen in het dankwoord van dit proefschrift. Niet zo zeer omdat ze een bijdrage hebben geleverd aan het tot stand komen hiervan, maar wel om hun continue interesse in de voortgang van mijn promotie. En misschien nog wel meer omdat ze zorgen voor de broodnodige ontspanning die nodig is om hard werken mogelijk te maken. Allereerst René, Guus en Tim. Vrienden van het eerste uur, vrienden van de middelbare school. Samen hebben we ontzettend veel gave dingen meegemaakt en er zullen vast nog veel mooie momenten volgen. René, in de buurt van (vrouwelijke) slachtoffers van onze slechte grappen, is één blik vaak genoeg om te weten wat de ander van plan is. Guus, na ontelbare stoeipartijen weten we nog steeds niet wie de sterkste is. Gelukkig zijn we nu volwassen, trotste papa’s en stoeien we alleen nog met onze kleine mannen. En Tim, ik blijf graag langskomen in Kessel ondanks het feit dat je toch wel echt harder fietst dan ik. Wanneer gaat er weer een varken aan het spit? Tegenwoordig wonen we helaas allemaal erg verspreid over het land en zien we elkaar te weinig, maar gelukkig doet dit geen afbreuk aan onze vriendschap. Het is fijn om te weten dat ik altijd op jullie kan terugvallen. Volgens