Maayke Hunfeld

279 Appendices Dankwoord ‘Research is what I am doing when I don’t know what I am doing.’ Toen ik eind 2014 begon als kinderneuroloog op de Intensive Care Kinderen besefte ik mij nog niet dat prognosestelling bij kinderen met een potentieel beschadigd brein zo’n essentieel onderdeel zou zijn van mijn werkzaamheden en dat dit uitermate lastig en precair kan zijn. In het bijzonder voor kinderen die niet wakker worden na een reanimatie. Richtlijnen omtrent prognose stellen ontbreken en collega kinderneurologen en intensivisten zitten regelmatig niet op één lijn als het gaat om het voorspellen van een lange termijn uitkomst. Dit zijn voor mij de belangrijkste redenen geweest om hier onderzoek naar te gaan doen. Het is hard werken geweest, maar ik heb het met heel veel plezier gedaan, het onderwerp fascineert me enorm en ik heb fijne en kundige mensen omme heen gehad dieme enormgeholpen en gemotiveerd hebben. Ik ben trots op het eindresultaat en ik durf te zeggen dat we echt een stapje verder gekomen zijn. Ik wil de lieve kinderen bedanken die tekeningen hebben willen maken voor dit boekje, jullie hebben allemaal een plekje in mijn hart. Jullie ouders hebben meegemaakt wat een ouder nooit en te nimmer mee wil maken. Ik wens jullie allemaal een prachtige toekomst toe. Mijn gedachten gaan uit naar de kinderen die het helaas niet gered hebben en naar hun ouders. Mijn promotor, prof. Tibboel, beste Dick, mijn sollicitatiegesprek met jou op 1 april 2014 zal ik nooit vergeten. De afspraak bleek niet in je agenda te staan. Gelukkig maakte je toch tijd voor me vrij en een uurtje later liep ik je kamer uit met de toezegging op een baan. Tussen de kinder intensivisten op een kinder Intensive Care werken als neuroloog, dat leek een beetje een vreemde combinatie. Maar het bleek voor mij de perfecte werkplek, gecombineerd met de (kinder)neurologie. Ik ben je nog altijd dankbaar dat je me aangenomen hebt. Ik bewonder je om je brede ‘out of the box’ visie, je enorme kennis en ervaring. De overleg- en sparmomenten tijdens mijn onderzoeksperiode heb ik altijd als zeer prettig ervaren. Kort, helder en krachtig, ik wist hierna altijd hoe ik weer verder kon. Veel succes met je nieuwe carrière op de volwassenen Intensive Care en ik hoop dat we in de toekomst nog samen kunnen filosoferen over de hersenen van kritisch zieke kinderen. Lieve Coriene, mijn copromotor. Toen ik begon in het Sophia was jij een beetje als een moeder voor mij. Je hebt me echt geholpen mijn plekje te vinden binnen de kinderneurologie. Ik waardeer je nuchtere visie, je enorme kennis van zo ongeveer de hele kinderneurologie en je efficiënte manier van werken (ik kreeg stukken zo ongeveer dezelfde dag van je terug). Ik vind het erg jammer dat je met pensioen 10