Joris van Dongen

357 Dankwoord DANKWOORD De afgelopen jaren zijn ontzettend snel voorbij gevlogen waarin ik met veel plezier gewerkt heb aan mijn promotieonderzoek. Dit promotieonderzoek heeft de basis gelegd voor mijn verdere wetenschappelijke en klinische carrière. Echter, zonder de mensen die hieronder vermeld staan had ik deze promotie nooit kunnen afronden. Mijn dankwoord begint bij de drie-eenheid die mij al die jaren heeft begeleid met ieder hun eigen visie en gedachten over het geheel. In het begin was het enorm zoeken naar de balans tussen al deze meningen, maar uiteindelijk heeft de variatie aan inzichten geleid tot dit boekwerk. Ik begin het dankwoord met de motor van de drie-eenheid. Beste dr. Stevens, beste Jeroen, Laat ik beginnen met het feit dat deze promotie er zonder jou nooit was geweest. Ik ben je tot op de dag van vandaag dankbaar voor de kans die je me hebt gegeven om aan dit avontuur te beginnen. Ik ben je dankbaar voor je onuitputtelijke inzet, toewijding en creatieve ideeën die ervoor gezorgd hebben dat dit avontuur ook tot een goed einde is gebracht. Je bent voor mij een goede leermeester geweest op zowel wetenschappelijk als klinisch vlak maar wat het belangrijkste is, is dat we ook op persoonlijk vlak ontzettend veel hebben mee gemaakt. De reis naar het Esthetische Plastische Chirurgie congres in Mexico waar we als Hollywood sterren werden behandeld was toch wel één van de hoogtepunten. Ik zal de gefrituurde koeiendarmen daar niet vergeten! Ook al is dit avontuur nu ten einde, ik hoop dat we opwetenschappelijk, klinisch en persoonlijk vlak met elkaar verbonden blijven en dat nieuwe avonturen ons tegemoet komen. Naast een goede leermeester, heb ik er namelijk ook een goede vriend bij gekregen! Waar Jeroen de aandrijvende kracht was van de drie-eenheid, was prof. dr. Harmsen degene die ervoor zorgde dat we niet uit iedere bocht vlogen. Beste prof. dr. Harmsen, beste Marco, Ik weet nog goed dat ik voor het eerst bij jou in het lab kwam. Ik moest van Jeroen ‘even’ aantonen dat er stamcellen in (wat later bleek) SVF zou zitten. Dat ‘even’ is een regelmatig terugkerend woord geworden waarvan jij en ik weten dat ‘even’ in laboratoriumland helemaal niet bestaat. In het begin wist ik helemaal niets van het doen van onderzoek in het lab. De laatste keer dat ik een pipet had vast gehouden was tijdens biologie in 5 VWO. Door jouw enthousiasme voor het vak en jouw uitmuntende skills als mentor, heb ik het vak van onderzoeker snel eigen kunnen maken. Iedere keer als we een meeting hadden gehad, dan liep ik weer met tal van nieuwe ideeën