Nederlandse Samenvatting 171 A In de Kwaliteitsstandaarden van de NIV staat dat er bij iedere opgenomen patiënt een behandelcode gedocumenteerd moet zijn. In een behandelcode zijn voorkeuren ten aanzien van specifieke behandelingen vastgelegd, meestal: reanimatie, beademing en IC opname. Hoewel de Verstandige Keuze van de NIV suggereert dat behandelwensen en -grenzen altijd en bij iedere patiënt besproken zouden moeten worden, gebeurt dit niet. Aangezien deze gesprekken vaak worden vermeden en uitgesteld, en de eerder genoemde behandelcode bij opname moet worden vastgelegd, vinden deze gesprekken vaak plaats op de spoedeisende hulp (SEH). Gezien de acute situatie en de vaak beperkte tijd lijkt deze locatie en timing verre van ideaal. Daarbij ligt de focus vaak op het registreren van een keus, niet op het verkennen van de wensen, doelen en waarden van de patiënt om gezamenlijk een afweging te maken. Het maken van de beste keus voor die patiënt. In dit proefschrift onderzoeken we het effect op de kwaliteit van het gesprek over behandelwensen en -grenzen van het trainen van artsen en het geven van voorlichting aan patiënten. Deze interventies worden op twee behandelplaatsen binnen de interne geneeskunde onderzocht: de polikliniek en de SEH. Daarnaast analyseren we hoe deze gesprekken op dit moment worden gevoerd, en wat we hiervan kunnen leren. Verder onderzoeken we hoe artsen en patiënten naar het onderwerp behandelwensen en -grenzen kijken en hoe het bespreken hiervan wordt ervaren. Waarmee wordt dit onderwerp geassocieerd en wat kan behulpzaam of belemmerend zijn in het bespreken van dit onderwerp. Tot slot beschrijven we de impact van de COVID-19 pandemie op geregistreerde behandelcodes. Middels deze studies proberen we de vraag te beantwoorden: “Hoe kunnen gesprekken over behandelwensen en -grenzen verbeterd worden?” In hoofdstuk 2 beschrijven we het effect op patiënttevredenheid van het trainen van artsen en het geven van voorlichting aan patiënten op de polikliniek van de interne geneeskunde. In deze studie hebben we artsen halverwege de studieperiode getraind met een e-module en oefengesprekken in kleine groepjes met simulatiepatiënten. De e-module bevatte informatie over het doel van het bespreken van behandelwensen en -grenzen, filmpjes van zorgverleners, een patiënt, een ethicus en een jurist die het belang benadrukken, achtergrondinformatie over behandelingen en uitkomsten, een kennisclip over cultuur-sensitieve communicatie, en een aantal voorbeeldfilmpjes uit de
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw