Appendices 178 -grenzen, brengen beide locaties hun eigen voor- en nadelen met zich mee. Patiënten noemen de verpleegafdeling, tijdens een opname, het meest als geschikte locatie. Aangezien de Kwaliteitsstandaarden van de NIV stellen dat er een behandelcode geregistreerd moet zijn bij opname, hebben wij deze locatie niet onderzocht. De recent gepubliceerde handreiking “Behandelafspraken voor patiënten in de acute setting” biedt hier wel ruimte voor. Toekomstig onderzoek zou deze setting verder kunnen exploreren. 3) meerdere perspectieven verbinden, zowel in onderzoeksmethoden, in het onderzoeksteam als bij ‘proefpersonen’ (specialisten, artsen in opleiding, patiënten), is waardevol. Overeenkomsten en terugkerende thema’s trianguleerden onze resultaten. Daarbij kon een andere invalshoek soms een verklaring geven voor bevindingen. Het patiëntperspectief (de associatie met het einde van het leven) (hoofdstuk 4), liet ons beter begrijpen waarom patiënten de voorlichting informatief maar niet zo behulpzaam vonden (hoofdstuk 2). Zij vonden het namelijk nog niet relevant voor henzelf. Dit gaf verdieping aan de bevindingen en leverde nuttige inzichten op. Verder beschrijven we in hoofdstuk 7 – middels een metafoor van een (stijl) dans – alle passen voor een goed en zinvol gesprek over behandelwensen en -grenzen. Als een dans van de arts en patiënt. Artsen moeten getraind worden met betrekking tot de relevantie, hun rol in de ogen van de patiënt, en gesprekstechnieken zoals het gebruik van verantwoordingen en het vinden van ‘common ground’ bij het initiëren van het gesprek. De dans uitnodigen, starten, dansen, en leiden. Daarnaast moet de patiënt voorgelicht worden, vooral over wat het bespreken van behandelwensen en -grenzen inhoudt en de relevantie. Pas als patiënten het onderwerp niet meer associëren met het einde van het leven, en het onderwerp relevant voor zichzelf vinden, zullen zij openstaan voor verdere informatie en een gesprek. Zodat ze open staan voor de dans en kunnen leren hoe te dansen. Hiervoor kan het zinvol zijn om maatschappelijke bewustwording te creëren, muziek. Tot slot zijn er een aantal praktische randvoorwaarden, de dansvloer: de mogelijkheid om tijd vrij te maken (financiering), een ondersteunend elektronisch patiëntendossier met aandacht en ruimte voor patiëntgebonden doelen en waarden met uitwisseling tussen zorgverleners. Samenvattend moet bewustwording gecreëerd worden. Het bespreken van behandelwensen en -grenzen betekent de afstemming van de behandeling
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw