Addi van Bergen

Fatima In een rijtjeswoning in Utrecht woont Fatima (63) met haar man Houssein. Het interview vindt plaats in het Berbers. Fatima zit onrustig op het puntje van de bank. De achterdeur en ramen staan open. Sinds het overlijden van haar eerste man, 25 jaar geleden, heeft Fatima last van paniek-aanvallen. ‘ Dan krijg ik het gevoel dat ik een gevangene ben in mijn eigen huid en moet ik naar buiten.’ Dit heeft een grote impact op hun leven. Buren zijn behulpzaam, familieleden helpen waar dat kan, maar de situatie lijkt uitzichtloos. Hulp van een psycholoog is niet aan de orde. Fatima’s angst voor afgesloten ruimten speelt een rol. ‘N ee nee nee ik ga niet naar die kantoortjes waar ze heen gaan. Ik ga niet. ’ Maar Fatima heeft ook geen idee waar zij terecht kan en hoe er te komen. Financieel redden ze het net, maar geld om spullen te vervangen hebben Fatima en Houssein niet. ‘Het matras van mijn bed doe ik extra deken onder zodat ik geen last krijg van mij zij. Een matras is al gauw 125 euro en dat is veel.’ Onderzoeker: ‘Spreekt u een beetje Nederlands?’ Fatima: ‘ Nee helemaal niet, als ik Nederlands sprak had ik tenminste niks om over te huilen. We willen het graag leren maar het lukt niet, het gaat mijn hoofd niet meer in. ’ Gebaseerd op interviews voor Sociaal Uitgesloten in de grote stad, van Bergen et al. 2014.