Addi van Bergen

Emine’s verhaal Emine is 46 jaar en woont in Den Haag. Zij heeft drie kinderen, twee zoons en een dochter. Haar dochter is helaas 1,5 jaar geleden verongelukt. Dit is voor Emine een groot verlies, waar zij zeer emotioneel over vertelt: ‘Ik heb haar het graf in moeten dragen. Ze was mijn alles, mijn mama, mijn anne (Turks voor moeder), mijn zielsverwant, mijn leven, mijn vriendin, mijn man.’ Emine is iemand die graag voor anderen klaar staat, zij omschrijft zichzelf als: ‘Ik ben iemand die houdt van mensen, die weet hoe een goede buur te zijn, die geeft om haar omgeving en de mensen om haar heen, iemand die helemaal niet van zichzelf houdt. Iemand die heel erg op zijn familie en kinderen is gericht.’ In het gezin zijn er veel financiële problemen, die tot kopzorgen leiden. Ook al werkt haar man hard, ze hebben niet genoeg geld om alle rekeningen te betalen. Emine heeft ook het gevoel dat dit komt doordat zij als Turken een achterstand hebben in de maatschappij. Onderzoeker: ‘Je hoort tegenwoordig vaak dat iedereen moet meedoen en moet participeren in de maatschappij (…) Wat vindt u daarvan?’ Mevrouw: ‘Ik ben het ermee eens, maar was het maar toegankelijk voor iedereen. Werd iedereen maar toegelaten. Ik word eruit gehaald ik word buitengesloten, mijn kinderen worden buitengesloten wij worden er als buitenlanders steeds uitgepakt en ten onrechte wordt ons van alles verwijt.’ Uit Sociaal Uitgesloten in de grote stad, van Bergen et al. 2014.