Summaries 7 179 NEDERLANDSE SAMENVATTING Extracellulaire vesikels (EVs) zijn miniscule (sub-micron) blaasjes die door alle cellen worden uitgescheiden en opgenomen. EVs hebben verschillende eiwitten op hun oppervlak (de buitenzijde) en ook een verscheidenheid aan macromoleculen als lading (aan de binnenzijde). Aangenomen wordt dat de combinatie van deze eiwitten en macromoleculen de status van de ouderlijke cel weerspiegelen. Als ‘momentopnames’ van cellen staan EVs steeds meer in de belangstelling als potentiële biomarkers voor verschillende ziekten. In de context van klinische niertransplantatie zou de status van de getransplanteerde nier wellicht kunnen worden afgeleid door EVs aanwezig in perfusievloeistoffen, bloedplasma of urine te analyseren. De huidige gouden standaard voor de analyse van EVs in dergelijke (complexe) biologische monsters houdt in dat de EVs worden gescheiden van ‘niet-EVs’. In de praktijk is dit lastig omdat deze ’niet-EVs’ verschillend zijn afhankelijk van het monster van interesse, terwijl de biofysische eigenschappen (bijv. grootte, dichtheid) van de ’niet-EVs’ vaak overlappen met die van EVs. In de afgelopen jaren is het duidelijk geworden dat isolatiemethoden zoals ultracentrifugatie (de meest gebruikte EV-isolatiemethode tot nu toe) de eigenschappen van EVs kunnen veranderen, waardoor de analyse en gegevensinterpretatie worden beïnvloedt. Naast ultracentrifugatie wordt er een verscheidenheid aan verschillende methoden gebruikt om EVs te isoleren en te analyseren, waardoor het EV-veld worstelt met de reproduceerbaarheid van EV-onderzoek. Dit laatste is een belangrijke vereiste voor het interpreteren van de biologische waarde van EVs. Hoofdstuk 1 beschrijft deze uitdagingen, de beperkingen van de huidige EVdetectietechnieken, en identificeert de onvervulde behoefte aan een optimaal EV-analyseplatform. Dit analyseplatform moet nauwkeurig en reproduceerbaar individuele EVs kunnen kwantificeren en karakteriseren in complexe biologische monsters. Het hoofdstuk beschrijft vervolgens een aantal criteria waaraan dit EVanalyseplatform zou moeten voldoen, en presenteert Imaging Flow Cytometry (IFCM) als een potentiële techniek voor de analyse van individuele EVs in klinisch relevante biologische monsters. Voordat IFCM als potentieel EV-detectieplatform onderzocht wordt, beschrijft hoofdstuk 2 de kwantificering van nanodeeltjes in de perfusievloeistoffen van marginale (sub-optimale) donornieren tijdens normotherme machine perfusie
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw