224 Appendices is bij mensen. Momenteel zijn er slecht een beperkt aantal in vitro- of in silicomodellen beschikbaar om MCADD te bestuderen. Hoofdstukoverzicht Het doel van dit proefschrift was het opzetten van nieuwe in vitro- en in silicomodellen om de rol van peroxisomen te bestuderen bij (1) ondervoeding en (2) medium-chain acyl-CoA-dehydrogenasedeficiëntie. In hoofdstuk 1 worden in vitro- en in silico-modellen geïntroduceerd, evenals de verschillende organellen en ziekten die in dit proefschrift worden beschreven. Hoofdstuk 1 introduceert ook de verschillende soorten in vitro- en in silico-modellen en vergelijkt de beschikbare benaderingen. In hoofdstuk 2 van het proefschrift beschrijf ik hoe we twee in vitro-modellen hebben ontwikkeld van ondervoeding in de lever en darm, met behulp van organoïden. Deze modellen bootsen enkele van de karakteristieke gevolgen van ondervoeding na, zoals verlies van peroxisomen en ophoping van vet in de lever. In het geval van de darm hebben we ook afname van de barrièrefunctie waargenomen. We hebben aangetoond hoe verlies van peroxisomen kan worden voorkomen door behandeling met fenofibraat (een farmacologische PPAR-α-agonist) in de lever of rapamycine (een autophagy-inductor) in de darm. In hoofdstuk 3 heb ik data aangeleverd voor de ontwikkeling en validatie van een deep learning-tool om organoïden te volgen en hun omvang meten met behulp van microscopie. Deze deep-learning tool was ontwikkeld door een collega uit het PerICo consortium. Deze methodiek heb ik vervolgens toegepast op ons in vitro-model van ondervoeding om de effecten van aminozuurdeprivatie op de grootte en het aantal organoïden te kwantificeren. De resultaten waren hetzelfde als bij handmatig tellen en meten van organoïden, maar de methode was veel minder arbeidsintensief. Biologish hebben we aangetoond dat leverorganoïden blootgesteld aan minder aminozuren kleiner van omvang waren (afhankelijk van hun ontwikkelingsstadium). Het leverorganoïdemodel wordt vervolgens verder besproken en toegepast in hoofdstuk 4. In dit hoofdstuk richt ik me op de afbraak van peroxisomen in een omgeving met weinig aminozuren en onderzoek ik verschillende farmaceutische stoffen om de synthese van nieuwe peroxisomen te activeren. Hier heb ik aangetoond dat DHA (docosahexaeenzuur) (een meervoudig onverzadigd vetzuur) het verlies van peroxisomen in omstandigheden met weinig aminozuren voorkomt. Hoewel ik een gedeeltelijke blokkade in de afbraak van peroxisomen heb waargenomen, kon ik het volledige werkingsmechanisme
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw