167 Dankwoord En dan de meest bijzondere ‘supporter’ in de breedste zin van het woord: Ton. Onvoorwaardelijke liefde is het woord wat als eerste bij mij opkomt. Ik mag en kan zijn wie ik ben, met al mijn mitsen en maren die tijdens een dergelijke expeditie soms flink ten tonele kwamen. Hoe vaak jij niet naar mijn werkplek kwam, mij dan vroeg: “Over hoelang neem jij even pauze denk je?” en ik dan gemeend zei: “Minuutje of 10?’… en dan, als ik er weer eens helemaal lekker in zat, pas na twee uur verscheen. Jij maakte er nooit een probleem van, hooguit dat je je zorgen even uitte, want mijn gedrevenheid vertroebelde de blik soms behoorlijk…jij viste mij dan altijd precies op het goede moment van het traject als ik zelf niet meer zag dat ik over mijn grens dreigde te gaan. Maar jij kon ook precies het goede doen of zeggen om weer op te starten als ik eindeloos uitstelgedrag kon vertonen. Je luisterend oor, je altijd weer rake vragen die mij aan het denken zetten, jouw relativerend vermogen, jouw rotsvaste vertrouwen, jouw rust, jouw…alles eigenlijk. Zonder jou aan mijn zijde had ik dit niet gekund. Ik doe mijn rugzak af, mijn wandelschoenen uit en wil met volle aandacht, zonder oordeel, in dit huidige moment, graag samen met jou even genieten van het uitzicht en ons samenzijn . M
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw