312 Chapter 14 Pneumonie is een acute infectie van de onderste luchtwegen die een aanzienlijke ziektelast veroorzaakt, zoals blijkt uit de hoge morbiditeits- en mortaliteitscijfers. Wanneer pneumonie overgaat in sepsis, wordt het een levensbedreigende aandoening waarvoor geen universele behandeling bestaat. Naarmate gepersonaliseerde benaderingen van patiënten met een pneumonie en sepsis meer in de belangstelling komen te staan, wordt het duidelijk dat het begrijpen van de factoren die de ziekteprogressie van elke patiënt beïnvloeden essentieel is voor het op maat maken van effectieve behandelingen. Dit proefschrift richt zich op de pathogenese van pneumonie, de immuunrespons van patiënten met een pneumonie en de diagnose en klinische behandeling van pneumonie. Het algemene doel was om bij te dragen aan op maat gemaakte, geïndividualiseerde behandeling van patiënten met een ernstige pneumonie en sepsis. In Deel I gaat het proefschrift in op de pathogenese van pneumonie en sepsis, waarbij de nadruk ligt op de immuunrespons van de patiënt. Pneumonie ontstaat wanneer een pathogeen erin slaagt de afweer van het lichaam te omzeilen en een infectie veroorzaakt in de onderste luchtwegen. De ernst van pneumonie varieert sterk en wordt beïnvloed door factoren zoals de leeftijd van de patiënt, comorbiditeiten en immuunstatus. Dit deel probeert bij te dragen aan de vraag waarom sommige patiënten snel herstellen, terwijl anderen een ernstige ziekte ontwikkelen, waaronder sepsis. Hoofdstuk 2 geeft een fundamenteel overzicht van sepsis en verkent de tweeledige immuunresponsen—pro-inflammatoir en anti-inflammatoir—die optreden bij ernstige infecties. Dit hoofdstuk legt de basis voor het proefschrift, aangezien pneumonie een belangrijke oorzaak van sepsis is. De complexiteit van sepsis wordt benadrukt. Er is geen «gouden standaard» voor de diagnose, vanwege de uiteenlopende klinische presentaties bij patiënten. De huidige definitie van sepsis omvat patiënten met heterogene verstoringen van de immuunrespons. De rol van biomarkers staat centraal in Hoofdstuk 3, waar het proefschrift hun potentieel bespreekt bij het diagnosticeren, voorspellen en sturen van therapie bij sepsis. Biomarkers kunnen inzicht geven in de immuunrespons van de patiënt om zo patiënten in meer homogene groepen in te delen met gedeelde biologische kenmerken, die mogelijk beter reageren op behandelingen gericht op specifieke pathofysiologische mechanismen; dat wil zeggen, als we erin slagen een eenvoudig te gebruiken biomarkerassay te ontwikkelen met real-time analyse van immuunresponsgegevens. Ferritine, een marker van ontsteking, wordt verder onderzocht in Hoofdstuk 4. Hyperferritinemie bij patiënten met een pneumonie die op een algemene afdeling waren opgenomen, bleek geassocieerd te zijn met een brede ontregeling van verschillende immuunresponsmechanismen die betrokken zijn bij de pathogenese van sepsis. Ferritine kan dienen als een gemakkelijk verkrijgbare biomarker voor toekomstige diagnostische en therapeutische toepassingen in specifieke subgroepen van patiënten met een pneumonie. Hoofdstuk 5 betreft een observationele studie uitgevoerd op 30 intensive care (IC)-afdelingen in 11 Europese landen, waarbij de hypothese werd getest dat op de IC opgelopen pneumonie geassocieerd is met brede immuunverstoring van de patiënt in de aanloop naar een pneumonie. We hebben inderdaad aangetoond dat patiënten die op de IC een nieuwe pneumonie opliepen, plasmaconcentraties van biomarkers hadden die wijzen op verhoogde ontsteking en een meer verstoorde endotheliale barrièrefunctie,
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw