314 Chapter 14 Hoofdstuk 10 onderzoekt verder de diagnostische waarde van ultra-lage-dosis CT-scans van de borstkas bij patiënten die specifiek verdacht worden van een in de gemeenschap opgelopen pneumonie. De klinische behandeling en uitkomsten, inclusief mortaliteit en opnameduur, bleven vergelijkbaar tussen patiënten die een ultra-lagedosis CT-scan ondergingen en patiënten die conventionele röntgenfoto’s kregen. Een verkennende analyse suggereert een mogelijke waarde van ultra-lage-dosis CT-scans bij patiënten met een niet-eenduidige klinische presentatie, zoals ouderen of patiënten zonder koorts. Toekomstige studies zouden zich moeten richten op het identificeren van patiënten op de SEH die baat zouden kunnen hebben bij de verhoogde gevoeligheid van ultralage-dosis CT-scans en bepalen wanneer dit de voorkeursmethode voor beeldvorming zou moeten zijn. In Hoofdstuk 11 richt het proefschrift zich op de toekomst, waarbij het potentieel van precisiegeneeskunde om de behandeling van een longontsteking en sepsis te revolutioneren wordt benadrukt. Biomarkers zullen naar verwachting een centrale rol spelen in deze verschuiving, waardoor clinici patiënten kunnen stratificeren en meer gepersonaliseerde therapieën kunnen bieden op basis van individuele immuunresponsen. De integratie van multi-omics benaderingen—zoals genomics, proteomics en metabolomics— zal een uitgebreider begrip van de immuunrespons van de patiënt mogelijk maken. Geavanceerde computationele methoden zullen nodig zijn om complexe datasets te analyseren en te vertalen naar bruikbare inzichten voor de klinische praktijk. De ontwikkeling van point-of-care tests voor snelle biomarkermetingen zal ook cruciaal zijn voor de integratie van deze tools in de dagelijkse gezondheidszorg. Het proefschrift identificeert verschillende uitdagingen voor de toekomst, waaronder de behoefte aan standaardisatie van biomarker assays en de ontwikkeling van real-time beslissingsondersteunende systemen voor clinici. Deze hulpmiddelen zullen een snelle analyse van biomarkergegevens mogelijk maken en helpen bij het nemen van beslissingen over de behandeling van ernstig zieke patiënten. Het uiteindelijke doel is om te komen tot op maat gemaakte, geïndividualiseerde behandelplannen die de resultaten voor patiënten met ernstige pneumonie en sepsis verbeteren.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk4NDMw